Op 28 mei 2021 rende ik voor mijn leven door de straten van het centrum van Portland, Oregon. Antifa had me ontdekt terwijl ik undercover werkte, nadat een van hun leden, John Hacker, me aan de menigte had blootgesteld. Ik schreeuwde om hulp terwijl ik vluchtte, maar chauffeurs en voetgangers keken weg. De bedrijven waren allemaal gesloten, resten van de voortdurende vernietiging door de BLM-Antifa-rellen in 2020. Er was nergens om naartoe te rennen, nergens om te verstoppen. Ze vingen me. Antifa tackelde me op de grond, waarbij ze mijn knietendons scheurden terwijl ik over het asfalt gleed. Ze sloegen me keer op keer en probeerden me te wurgen. Ik slaagde er nauwelijks in om in @theNinesHotel te strompelen, smekend om de medewerkers te vragen 911 te bellen. In plaats daarvan probeerden ze me weer naar buiten te dwingen en zeiden ze dat ik een Covid-masker moest dragen. Ik viel op de vloer, weigerde te bewegen en smeekte hen om de politie te bellen. Ze weigerden. Buiten verzamelde Antifa zich. Een van hun aanvoerders, Elizabeth Richter — de blonde vrouw — begon de menigte op te zwepen. Ze riep anderen op een livestream op om me af te maken. Ze ging het hotel binnen en bedreigde me. Antifa probeerde ook binnen te breken in het hotel. Ik ontsnapte alleen door in een lift te springen met een hotelgast. Daarna werd ik met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht onder politiebegeleiding. Ik was doorweekt in mijn bloed. Op sociale media begon Antifa onmiddellijk te proberen te achterhalen in welk ziekenhuis ik was, in de hoop het werk af te maken. Zodra ik werd ontslagen, moest ik Portland ontvluchten. Ik verhuisde tussen veilige huizen in verschillende staten. De jacht van Antifa op mij was verre van voorbij. @PortlandPolice sloten de zaak een paar weken later, met de mededeling dat ze niemand konden identificeren. Niemand werd ooit gearresteerd, net zoals in 2019 toen ik werd geslagen tot het punt dat mijn hersenen bloedden.