Rumi nodigt ons uit om ons voor te stellen dat we een gesprek hebben met een embryo. Je zou kunnen zeggen: “De wereld buiten is uitgestrekt en ingewikkeld, gevuld met tarwevelden, bergpassen en bloeiende boomgaarden. 's Nachts zijn er miljoenen sterrenstelsels, en overdag de schoonheid van vrienden die dansen op een bruiloft.” Je vraagt de embryo waarom het opgesloten blijft in het donker met zijn ogen dicht. Luister naar het antwoord: “Er is geen ‘andere wereld.’ Ik weet alleen wat ik heb ervaren. Je moet hallucineren.” De kern van wat Rumi te zeggen heeft, heeft te maken met het groeien voorbij onze grenzen, beetje bij beetje. Van een embryo naar een zuigeling die melk drinkt, dan naar een kind dat vast voedsel geniet, als we kiezen kunnen we de reis voortzetten als een zoeker van wijsheid, en uiteindelijk een gelovige in het onzichtbare worden, verlangend naar het goddelijke en de belofte van het hiernamaals.