Starożytny egipski pierścień w kształcie żaby, datowany na XVIII dynastię (1550–1077 p.n.e.) Nowego Królestwa, jest kulturowo i technologicznie znaczącym dziełem biżuterii. Motyw żaby był potężnym pozytywnym symbolem w egipskiej kosmologii, reprezentującym płodność, życie i zmartwychwstanie. Ponieważ żaby pojawiały się w ogromnych ilościach po corocznej powodzi Nilu, były nierozerwalnie związane z corocznym odnowieniem życia i plonów. To połączenie sprawiło, że żaba stała się świętym zwierzęciem bogini Heqet, która była czczona jako opiekunka porodu. Noszony jako wisiorek, pierścień pełnił funkcję potężnego amuletu, mającego na celu zapewnienie łaski bogini, promowanie płodności i zdrowia w życiu oraz gwarantowanie udanego odrodzenia w życiu pozagrobowym. Użyty materiał, egipski niebieski pigment, jest równie ważny. Ten pierścień jest dowodem starożytnej chemicznej mistrzowskiej sztuki, ponieważ egipski niebieski uważany jest za pierwszy syntetyczny pigment w historii ludzkości, chemicznie znany jako tetrasilikat wapniowo-miedziowy. Pigment stworzono przez podgrzewanie precyzyjnej mieszanki miedzi, krzemionki, wapna i alkali w wysokich temperaturach, co jest skomplikowanym procesem, który pokazuje zaawansowaną wiedzę chemiczną rzemieślników XVIII dynastii. Intensywny, bogaty niebieski kolor był wysoko ceniony przez Egipcjan, ponieważ celowo naśladował wygląd rzadkich i drogich naturalnych kamieni, takich jak lapis lazuli i turkus, które były silnie związane z niebem i bogami. Dlatego Pierścień Żaby doskonale odzwierciedla podejście Nowego Królestwa do sztuki i wiary. Łączy głęboką symbolikę religijną – żaba obiecująca wieczne życie – z technologiczną wyrafinowaniem poprzez użycie trwałego, sztucznego niebieskiego pigmentu. Przekształcając ten cenny materiał w noszoną, uformowaną formę, pierścień służył jako widoczny znak zarówno bogactwa i statusu właściciela, jak i jego osobistej pobożności. Pozostaje kluczowym artefaktem do zrozumienia, jak elitarne społeczeństwo egipskie łączyło zaawansowaną naukę z potężną ikonografią religijną w swoich najintymniejszych posiadłościach. #archaeohistories