Alman filozof Schopenhauer, şöyle inanıyordu: Yaşamak, irade. Arzu olduğu sürece, hayat, hareket ve umut yanılsaması vardır. Ama hedefe ulaşıldığı anda, illüzyon çöker. Trajedi başarısız olduğumuz için değil, başarılı olduğumuz için vurulur. O zaman hayatın verecek hiçbir şeyi olmadığını anlarız; Sadece boş vaatlerle bizi ileriye çekti. Başarı, acının sonu değildir; Bu sadece acı biçimindeki bir değişimdir. Dün, eksikliğin acısını çekiyordun; Bugün, sahiplenmenin boşluğu seni rahatsız ediyor. Hayat acı ile sıkıntı arasında bir sarkaç gibi sallanıyor, Ve belki de bu, varlığın en acımasız şakasıdır.

Geçen yıl böyle hissettim. Ne üzücüydü ne de moral bozucuydu. tarif edemediğim benzersiz garip bir his.

Bu durum beklediğim kadar ilgi görmedi. Bu çok büyük değil mi? Yani, eğer haklıysam, USDC'nizi Arbitrum'da kontrollü bir köprü sözleşmesinde Hypercore'da boşta tutmak yerine, artık kolayca taşınıp EVM tarafına park edebilirsiniz, ki bu da daha çok kendi kendine koruma gerektiriyor.