Bunu ve neden "ölüm korkusu" ve "ölme" kelimelerinin bugün birçok gençle rezonans doğurduğunu düşünüyorum. Binlerce yıl boyunca erkekler ve kadınlar neredeyse evrensel olarak 20'li yaşlarında ölümle yüzleşirdi: erkekler savaşta, kadınlar doğumda. Acı kaçınılmazdı ve ölüm büyük bir ihtimaldi. Otuzlu yaşlarında, kendi ölümlülüğünü ve kuşağındaki herkesi ele almıştın. Hayatı erken yaşta ölümle yüzleşen giderek daha az insan yaşanıyor. Ölümün kaçınılmazlığı elbette ortadan kalkmaz, ama ölümlülüğünü kabullenmek çok daha sonra olur ya da bazı durumlarda hiç gerçekleşmez. Tahminimce, büyük bir kaygı kültürü bu özel bir değişiklikten kaynaklanıyor.

Bu, kurucular ve yatırımcılar için o kadar önemli bir yansıma ki, yeterince bahsetmiyoruz: işçi sınıfı veya maliyet bilincine sahip bir evde büyümenin bir kişinin iş kararlarını nasıl şekillendirdiği. Tutumluluk büyük bir nimet olabilir, özellikle çok az şeyin olmadığı ilk günlerde. Ama bir kurucunun büyük bir adım atması ya da gerçekten önemli bir şey için ödeme yapması gerektiğinde bu aynı zamanda yük olabilir. Girişim yatırımcıları için en büyük tuzak "bir anlaşma aramak" çünkü iyi bir anlaşma bulmak maliyet bilincine sahip bir evde erdemli bir eylemdir. Elbette her iki kategoride de başarılı örnekler görüyorsunuz. Dolar sayarak büyüyen kurucular ve para hakkında çok düşünmeyenler hem kazanabilir hem de çoğu zaman kazanır. Ama eğer birinci kategorideyseniz, menüdeki fiyatlar asla kaybolmuyor. Takıntılı olmayı veya kararlarınızı etkilemesine izin vermeyi bırakmayı kendinizi eğitebilirsiniz, ama onlar her zaman oradadır, büyük başarıdan sonra bile.