het enige wat ik weet is dat de geschiedenis de voorzichtigen niet herinnert

Je gemakkelijk voelen bij iemand is een onderschatte vorm van leiderschap. Voor mensen die al zo zelfgedreven zijn dat ze op zelfuitbuiting lijken, motiveert hoogdrukmanagement niet - het versnelt gewoon de burn-out. Daarom ben ik mijn huidige leidinggevenden gaan waarderen: ze blijven optimistisch, klagen niet, bewegen snel, en als er iets kapot gaat, repareren ze het gewoon. Het resultaat is tegenintuïtief: problemen met hen bespreken voelt minder stressvol dan ze alleen te dragen. Het is een opluchting, geen prestatiebeoordeling. De zelfgedrevenen missen geen motivatie. Ze worstelen met oververwachting, perfectionisme en de angst om anderen teleur te stellen. Een leider die daarbovenop druk uitoefent, verhoogt de lat niet; ze versterken de angst. Maar een leider die signaleert "we itereren, niet perfect" en "proberen kost minder dan je denkt" creëert de psychologische ruimte waar goed werk daadwerkelijk gebeurt. In hoogkennis, hoge-iteratie, hoge-volatiliteit industrieën hoeft leiderschap niet te betekenen dat je de slimste, de sterkste of degene bent die het hardst werkt. Het kan dit betekenen: jouw aanwezigheid laat mensen voelen dat alles beheersbaar is, en zelfs de gekste ideeën zijn, op zijn minst, het proberen waard.

In door mannen gedomineerde industrieën zoals crypto, merk ik een patroon op: vrouwen spreken zich uit over kwesties zoals intimidatie, maar voelen vaak de behoefte om toe te voegen: "Ik ben geen feminist, maar...". Ik begrijp waar het vandaan komt. Het woord "feminist" is zo gedemoniseerd dat het openlijk bezitten ervan aanvoelt als een carrièrerisico. Je wilt je toegang tot mannelijke netwerken beschermen, je wilt je publiek breed houden, dus herformuleer je heel basale ideeën als iets SOFTER: "Ik ben niet zo van de labels, ik geef gewoon om eerlijkheid." De ironie is dat wat ze beschrijven feminisme is in zijn meest fundamentele, redelijke vorm: vrouwen zijn mensen, we zouden niet op het werk geïntimideerd moeten worden, prikkels en macht zouden niet misbruikt moeten worden. Dat is niet radicaal. Dat zijn gewoon mensenrechten toegepast op de helft van de bevolking. Persoonlijk ben ik minder geïnteresseerd in het controleren van labels en meer in de psychologie achter die disclaimer. Wanneer een vrouw moet zeggen "Ik ben geen feminist" als een veiligheidsformule voordat ze intimidatie bekritiseert, zegt dat meer over de omgeving dan over haar. Het toont aan hoe duur het nog steeds is, reputatietechnisch, om openlijk te zeggen: "ja, ik ben een feminist, en nee, dat betekent niet dat ik elke man haat."