Is democratie altijd gebaseerd op waarheid? Waarom we onze opvattingen misschien moeten versoepelen om onze verdeeldheid te genezen | Frank Chouraqui, The Conversation We bevinden ons midden in een crisis van waarheid. Het vertrouwen in publieke kennisinstellingen (scholen, traditionele media, universiteiten en experts) is op een historisch dieptepunt, en openlijke leugenaars trekken politieke steun over de hele wereld. Het lijkt erop dat we collectief zijn gestopt met het geven om de waarheid. De nervositeit van democraten voor deze epistemische crisis is deels gebaseerd op de wijdverspreide veronderstelling dat het idee van democratie afhankelijk is van de waarde van waarheid. Maar zelfs deze veronderstelling heeft een prijs. Helaas komt de democratische tendens om de waarde van waarheid te overdrijven in conflict met andere democratische eisen. Dit leidt ons tot tegenstrijdigheden die voer worden voor de vijanden van open samenlevingen. Filosofen hebben verschillende argumenten gepresenteerd voor deze verbinding tussen waarheid en democratie. Het meest wijdverspreide is ook het grofste: democratie staat voor al de dingen die we leuk vinden, en waarheid is er een van. Maar er zijn meer verfijnde manieren om het punt te maken. De Duitse filosoof Jürgen Habermas stelt dat een gezonde democratie een deliberatieve cultuur heeft en deliberatie "geldigheidsclaims" vereist. Wanneer we over politiek praten, moeten we ons inspannen om ervoor te zorgen dat wat we zeggen waar is. Maria Ressa, een Filipijnse journalist en Nobelprijswinnaar voor de vrede, stelt eveneens dat democratie waarheid nodig heeft omdat: "Zonder feiten kun je geen waarheid hebben. Zonder waarheid kun je geen vertrouwen hebben. Zonder alle drie hebben we geen gedeelde realiteit, en democratie zoals we die kennen - en alle betekenisvolle menselijke inspanningen - zijn dood." Maar hebben we echt waarheid nodig om een realiteit te delen? In de praktijk zijn de meeste van onze ervaringen van gedeelde realiteiten niet betrokken bij waarheid. Denk aan mythen, buurgevoel, of het gevoel van gemeenschap, misschien zelfs religie en zeker de ultieme gedeelde realiteit: cultuur zelf. Het zou moeilijk zijn om te beargumenteren dat we delen in de culturele realiteit van onze gemeenschap omdat onze cultuur waar is of omdat we geloven dat deze waar is. Sommigen zouden kunnen beweren dat democratie gebonden is aan waarheid omdat de waarheid op de een of andere manier neutraal is. Natuurlijk is populistische achterdocht tegenover experts vaak verpakt in democratische taal: de waarde van waarheid is bedoeld om een zogenaamde tirannie van experts te ondersteunen. Maar een belangrijk punt hier is dat experts die de waarheid willen vertellen, in tegenstelling tot leugenaars of post-truth populisten, verantwoordelijk moeten zijn. Ze zijn onderworpen aan de regels van waarheid. Democratie is daarom potentieel meer gebonden aan verantwoordelijkheid dan het noodzakelijkerwijs is aan waarheid. 'Betekenisvolle menselijke inspanning' Hoe dan ook, het probleem blijft dat, zoals Ressa en Habermas zelf erkennen, het doel van democratie is om "betekenisvolle menselijke inspanningen" te bevorderen. Democratie is bezig met het bouwen van een wereld waarin mensen menselijk kunnen leven. En dit kan, cruciaal, niet alleen door waarheid worden geleverd. Een echt menselijk leven vereist niet alleen kennis van feiten over de realiteit, maar ook een subjectief begrip van de wereld en van iemands plaats daarin. We vergeten vaak dat hoewel deze twee vereisten vaak samenkomen, ze ook met elkaar in conflict kunnen komen. Dit komt omdat waarheid zich bezighoudt met feiten terwijl betekenissen zich bezighouden met interpretaties. Begrip, in tegenstelling tot kennis, is een kwestie van hoe we naar de wereld kijken, van onze denkgewoonten en van culturele constructies - voornamelijk identiteiten, waarden en instellingen. Deze dingen vervullen hun functie om ons een thuisgevoel in de wereld te geven zonder enige aanspraak op waarheid te maken. Te vaak diskwalificeert de democratische geest deze dingen als vooroordelen en bijgeloof. De kampioenen van democratische waarheid zouden goed doen om te onthouden dat de wereld die democratie probeert te bouwen een wereld van betekenisvolle menselijke inspanning is, niet alleen droge kennis en feitelijke vaststelling. Huidige gebeurtenissen hebben geïllustreerd dat het negeren hiervan ernstige politieke gevolgen heeft. De nadruk op waarheid en de devaluatie van betekenis heeft geleid tot de bekende moderne depressie, vaak beschreven als een gevoel van vervreemding - een breuk van sociale, historische en traditionele banden met elkaar en met onszelf. ...