Meer dan 300.000 mensen worden verwacht op de Formule 1 Dutch Grand Prix dit weekend, maar geen van deze fans zal met de auto komen. Hier is hoe Zandvoort prikkels heeft gebruikt om 's werelds meest duurzame sportevenement te creëren (en waarom andere evenementen hun strategie zouden moeten imiteren) 👇 Ten eerste is het essentieel om te begrijpen waarom Zandvoort zo uniek is. Het racecircuit is omgeven door water, stranden, duinen en zelfs een natuurpark. Het is in wezen een doodlopende weg — er is maar één weg in en één weg uit. Dit is de reden waarom de raceorganisatoren auto's helemaal hebben verboden. In plaats daarvan hebben ze de frequentie van treinen verhoogd, zodat er elke 5-10 minuten een trein arriveert voor, tijdens en na de race. Het is slechts een korte wandeling naar het circuit vanaf daar. Vervolgens hebben de raceorganisatoren "Park & Bike"-stations opgezet, waarmee fans hun auto een paar mijl van de locatie kunnen parkeren en vervolgens een fiets kunnen huren om het laatste stuk van hun reis door de schilderachtige duinen te voltooien. Het resultaat is 40.000 fietsen die direct buiten het circuit zijn geparkeerd, met 98% van de bezoekers die per trein, bus of fiets arriveert. De enige mensen die de locatie in mochten rijden (2%) waren chauffeurs, leden van de media, teammedewerkers en F1-personeel. Maar nog indrukwekkender dan het transportinitiatief van de Dutch Grand Prix is hoe ze afval hebben geëlimineerd via een gamified systeem. Wanneer fans op het circuit aankomen, krijgen ze een token dat kan worden ingewisseld voor een plastic beker bij het kopen van een drankje. Als je je plastic beker terugbrengt bij het kopen van je tweede drankje, ontvang je een andere plastic beker in ruil. Als je je beker verliest, word je 2 euro in rekening gebracht voor een vervangende beker. Zodra de race voorbij is (en je je laatste beker terugbrengt), kun je de code op de achterkant van elk token invoeren om online prijzen te winnen. Dit systeem wordt vaak gebruikt bij andere evenementen in Nederland (concerten, enz.), maar het hielp om een recyclingpercentage van 75% voor bekers tijdens de race te bereiken. Het werkte zo goed omdat het het recyclingproces gamified met prikkels. Sommige mensen hielden hun bekers vast om de vergoeding te vermijden, terwijl anderen proactief afval oprapten om hun kansen op het winnen van een prijs te vergroten. Denk er zo over na: in plaats van geld uit te geven om honderden crewleden in te huren om afval op te ruimen, betaalden organisatoren fans (via prijzen) om het voor hen te doen. Dit bespaarde hen op de lange termijn geld, maar zorgde ook voor betere resultaten, aangezien mensen eerder geneigd zijn om te recyclen wanneer iedereen om hen heen dat ook doet. Geniaal!