2008 yılında, bir kraft kağıt zarfı bir dönemi tanımladı. Steve Jobs zarfın içinden bir MacBook Air çıkardı. Dünyanın en ince dizüstü bilgisayarı. O anda çıkan haykırış hâlâ ışınlarda duruyor. Bu sadece bir ürün lansmanı değil. Amerikan yeniliğinin zirvesi, nihai endüstriyel tasarım ve kullanıcı deneyiminin mükemmel birleşimi. O dönemde Amerika Birleşik Devletleri hâlâ küresel yeniliğin tartışmasız bir işaretiydi. Geriye dönüp baktığımda, o an da bir dönüm noktası gibiydi. O zamandan beri, teknoloji devleri model yeniliği, algoritma optimizasyonu ve finansal oyunlar konusunda daha hevesli görünüyor. Orijinal niyetin ne kadarı sadece "aşırı havalı" bir ürün yaratmak için kaldı? Daha da ilginç olan, bu aşırı üretkenliğin daha sonra Doğu tarafından öğrenilmiş olması. Ancak formu öğrendiler, ruhu öğrenemedi. Apple'ın başarısı, özgür düşünceyi mümkün kılan ve yıkıcı yeniliği teşvik eden bir toprağa dayanıyor. Bu, tedarik zincirlerini taklit edip üst üste koyarak tekrarlanamaz. O yılın şoku saf ürün gücüyle geldi. Bugün, sözde birçok "yenilik" bilgi koza ve kullanıcı verisine dayanıyor. Bu ilerleme mi yoksa kayboldu mu?