DEI heeft een generatie uitgehold — en heeft de belofte van Amerika uitgeput | Glenn H Reynolds, New York Post De grootschalige adoptie van diversiteit, gelijkheid en inclusie-ideologie in bijna al onze grote instellingen heeft onmetelijke schade aangericht aan de Amerikaanse samenleving. Het werd gepresenteerd als iets nobels — een manier om kansen te openen voor vrouwen en minderheden die deze onterecht waren ontzegd. Maar door een combinatie van bureaucratische luiheid en politieke kwade opzet, werd DEI al snel iets dat leek op een verbod op het aannemen van millennial witte mannen aan het begin van hun carrière. De schade gaat veel verder dan de puinhoop die het aan die jonge mannen heeft opgelegd. "Affirmative action" bestaat natuurlijk al tientallen jaren, en iedereen die bij een grote instelling in Amerika heeft gewerkt, of het nu gaat om de overheid, het bedrijfsleven of de academische wereld, heeft de effecten ervan gezien. Toen ik jaren geleden solliciteerde naar banen als hoogleraar rechten, was ik me er goed van bewust dat minderheids- of vrouwelijke kandidaten waarschijnlijk meer interviews en meer jobaanbiedingen zouden krijgen dan "traditionele" kandidaten zoals ik. Maar de mate van discriminatie was toen relatief klein: een kwestie van een duim op de schaal. Rond 2014 veranderde die duim in een baksteen. Dat werd onmiskenbaar toen Compact magazine vorige week "The Lost Generation" publiceerde, een gedetailleerde onthulling van de impact van DEI door Jacob Savage, een schrijver die het direct heeft meegemaakt. "De deuren leken overal en ineens te sluiten," schrijft Savage. "In 2011 . . . waren witte mannen 48% van de lagere TV-schrijvers; tegen 2024 waren ze goed voor slechts 11,9%. Het redactieteam van The Atlantic ging van 53% mannelijke en 89% witte leden in 2013 naar 36% mannelijke en 66% witte leden in 2024." En zo verder, vertelt Savage, in de ene prestigieuze industrie na de andere. Cruciaal is dat de last van het diversifiëren van de Amerikaanse werkplek niet op alle witte mannen viel. Boomers en GenX-executives waren te senior om te ontslaan, hadden vrienden in hun verschillende industrieën en hadden ervaring die weinige minderheids kandidaten konden bieden. ...