iemand op FC vroeg: "waarom is dit?" Voor mij is het vrij eenvoudig: een mix van niet-uitgelijnde rendementprofielen en gebrek aan smaak. Het dominante financieringsmechanisme in crypto is durfkapitaal, en de wiskunde van VC is gebouwd rond 10–100x uitkomsten met decennialange horizon (IPO's, mega-exits, monopoliespelletjes). Dat model werkt prima voor protocollen of infrastructuur, maar apps en studio's passen daar niet in. Ze lijken meer op de film- of game-industrie: kortere ontwikkelingscycli (1–3 jaar), een duidelijk product dat op de markt wordt gebracht, en inkomsten die hopelijk de kosten overstijgen. Goede bedrijven, maar niet op durfkapitaal-niveau. Het andere probleem is smaak. De meeste VC's zijn niet in de business van wedden op esthetiek of vakmanschap. Ze kijken naar verdedigingslinies, markten, concurrentie, distributie—zero-sum denken. Maar apps zijn geen zero-sum. De beste zijn meer als films: sommige worden culturele mijlpalen, andere bedienen niche maar lucratieve doelgroepen. Smaak, niet verdedigingslinies, is de drijfveer. En zeer weinig investeerders bouwen hun merk daar omheen. Aan de andere kant is retail ook geen oplossing. Eén VC overtuigen om een cheque van $100k te schrijven is moeilijk, maar 5.000 retaildeelnemers overtuigen om elk $1k af te staan is nog moeilijker. Dat is coördinatiehel, plus het is vaak de enige weddenschap die ze zullen maken, dus het waargenomen risico is torenhoog. Dus het midden ontbreekt. Er is geen kapitaalpool met hetzelfde risicoprofiel als het geld dat filmstudio's of game-uitgevers financiert. Als dat zou bestaan in crypto, denk ik dat je echt overtuigende studio's zou zien die gefinancierd worden en enkele geweldige apps die gebouwd worden. Op dit moment is durfkapitaal te extreem aan de ene kant en retail te gefragmenteerd aan de andere.